Sedirea japonica
(Linden & Rchb. f.) Garay & H. R. Sweet 1974
Podrodzina: Epidendroideae Plemię: Vandeae Podplemię: Aeridinae
|
Foto: © Copyright Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Sedirea japonica
Synonim: Aerides japonicum Rchb. f..
Występowanie:
Japonia i Korea. Niestety, nie ma dostępnych informacji o rodzaju siedliska naturalnego, jego lokalizacji ani wysokości. Christenson (1995) podaje jednak, że uprawiane rośliny lepiej rosną w warunkach umiarkowanych do chłodnych, więc do tego dopasowaliśmy dane klimatyczne i oszacowaną wysokość występowania. Podane dane klimatyczne i sugestie dotyczące uprawy powinny jednak być traktowane ostrożnie. Podane warunki uprawy powinny utrzymać rośliny przy życiu do czasu dokładnego określenia lokalizacji siedliska naturalnego i jego wysokości. Patrz uwagi przy temperaturach. Ten storczyk podobno spotykany jest od Wysp Ryukyu i na południe aż do wyspy Iriomote, ale Walker (1976) podaje, że nie ma rzeczywistego dowodu występowania tego gatunku na Wyspach Ryukyu.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i -7°C. Średnia wilgotność waha się od 70% przez cały rok do ponad 80% w lecie. Opady od 86 mm w styczniu do 434 mm w czerwcu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 11,7/2,8°C w styczniu do 30,6/23,3°C w sierpniu. Okres kwitnienia: Od kwietnia do czerwca.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. Christenson (1995) podaje, że rośliny te bardzo trudno odratować jeżeli stracą korzenie, a liście zaczną więdnąć.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Jest to mały epifit monopodialny.
Pseudobulwy/łodyga:
Brak. Bardzo krótkie pędy są całkowicie pokryte otaczającymi je podstawami liści. Nie ma pseudobulw i choć ich liście są dość grube i mięsiste, to uprawiane rośliny bardzo łatwo wysychają. Gdy są jednak dobrze uprawiane i żywotne, mogą przy podstawie pędu wytworzyć kilka kolejnych przyrostów i utworzyć kępę. Mięsiste, lekko wyginające się korzenie wyrastają z kątów liściowych dolnych liści.
Liście:
Dorastają do 6 cm długości i około 2,5 cm szerokości. Każdy przyrost ma 5-7 mięsistych, skórzastych, podłużnych lub eliptycznie podłużnych liści z tępymi, wyraźnie 2-działkowymi końcówkami. Liście są ułożone w dwóch rzędach wzdłuż pędu. Ich wzdłuż złożone podstawy ciasno okrywają pęd.
Kwiatostan:
15-20 cm długości. Łukowaty lub zwisający kwiatostan wyrasta z kąta liściowego u góry pędu. Każdy przyrost może wytworzyć jeden lub kilka kwiatostanów. Kwiaty są osadzone na szypułkowatych zalążniach o długości do 2 cm.
Kwiaty:
Do 12 w kwiatostanie. Są stosunkowo duże, mniej lub bardziej mięsiste, mają silny, słodki zapach i utrzymują się kilka tygodni. Są luźno ułożone w każdej kiści. Płatki obu okółków są blado-żółtawo-zielonkawe, a dolna połowa płatków bocznych zewnętrznego okółka ma kilka wąskich, poprzecznych, czerwonawo-purpurowych kresek o nieregularnym kształcie. Biała warżka jest różnie znaczona jasnymi, nieregularnymi, różowo-purpurowymi lub szkarłatnymi plamkami. Prętosłup jest biały z niewielką ilością różowej purpury na spodniej stronie w pobliżu wierzchołka. Kwiaty mają do 3 cm średnicy i tworzą rodzaj miseczki, ponieważ wklęsły płatek grzbietowy wygina się do przodu nad prętosłupem, a nieco wklęsłe płatki okółka wewnętrznego wysuwają się do przodu tak, że ich koniuszki są po obu stronach prętosłupa i są prawie równoległe do niego. Boczne płatki okółka zewnętrznego są rozstawione ukośnie. Płatki obu okółków są jajowate do podłużnych, z tępymi koniuszkami i mają długość do 1,5 cm i szerokość 0,5 cm. Trójklapowa warżka jest prawie tak samo długa jak płatki obu okółków, ma małe, trójkątne boczne działki i rozszerzoną, lekko wygiętą, o łyżeczkowatym kształcie działkę środkową ze zwiniętym, lekko pofalowanym brzegiem. Podstawa warżki jest rozciągnięta tworząc długą, lejkowatą ostrogę o długości równej prawie połowie długości warżki. Płytka w pobliżu podstawy warżki rozciąga się do przodu w postaci podłużnego grzbietu w środku wąskiej części działki środkowej przy podstawie. Prętosłup jest długi, a jego wierzchołek zakrzywia się lub wygina w dół, ale nie ma wyraźnej podstawy, co jest zwykle cechą gatunków z rodzaju Aerides, z którego rodzaj Sedirea został wyodrębniony.
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina ciepłolubna, ale wymagająca chłodnego zimowego spoczynku.
W lecie średnia temperatura dnia wynosi 26-31°C, w nocy 19-23°C, z amplitudą dobową 7-8°C. Podane temperatury przedstawiają najcieplejsze warunki spotykane na wyspach Japonii. Siedliska w Korei i te dalej na północ lub z wyższych wysokości w Japonii mogą mieć niższe temperatury niż podane. Jeżeli gatunek ten spotyka się na Wyspach Ryukyu, to oznacza, że rośliny mogą adaptować się do temperatur nieco wyższych niż podane. |
Światło: |
18000-25000 luksów. Christenson (1995) uważa, że światło powinno być średnio jasne. Rośliny nie powinny nigdy być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. |
Podlewanie: |
Od wiosny do jesieni opady w naturalnym siedlisku są obfite, przechodząc następnie w nieco bardziej suchy okres trwający od późnej jesieni przez całą zimę. Uprawiane rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było zleżałe ani rozmokłe. Gdy na jesieni zaczynają się nocne spadki temperatur, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć. |
Nawożenie: |
W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonych nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy wolą stosować nawóz o podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny do połowy lata, a następnie późnym latem i jesienią nawóz zawierający podwyższoną zawartość fosforu. |
Podłoże: |
Rośliny można uprawiać w płytkich pojemnikach z dobrym drenażem lub na podkładkach z paproci drzewiastej. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je podlewać kilka razy dziennie. Jeśli utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, można je też uprawiać w małych, płytkich doniczkach lub koszyczkach z szybko przesychającym podłożem o doskonałym drenażu i dobrym napowietrzeniu, zawierającym składniki zatrzymujące część wilgoci, ale które pozwala na szybkie przesychanie po podlaniu. Małe rośliny aż do dojrzałości uprawia się w 10 cm doniczkach. Kora sosnowa lub pocięte włókna paproci drzewiastej zmieszane z kawałkami perlitu lub pociętego torfowca będą luźnym podłożem, zatrzymującym jednak nieco wilgoci. Dodatek węgla drzewnego pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega kwaśnieniu. McQueens (1992) podają, że ich rośliny dobrze rosną, gdy kilka zamontowanych roślin umieści się w doniczce z torfowcem, w którym umieszczone są dolne części podkladek. Rośliny powinny być przesadzane natychmiast, gdy podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy wyrastają z doniczek. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie. |
Wilgotność powietrza: |
75-80% przez cały rok. |
Okres spoczynku: |
Średnia temperatura dnia zimowego to 12-13°C, nocy 3-4°C, z amplitudą dobową 9°C. Nie wiemy, czy zimowe temperatury rzeczywiście muszą być tak niskie, ale średnia nocna temperatura w tym okresie powinna prawdopodobnie obniżać się do ok. 4°C przez 2-3 miesiące. W Korei nawet umiarkowane lokalizacje na wysokości poziomu morza, te na południowym krańcu półwyspu, mają takie minimalne temperatury, że przez 2-3 zimowe miesiące ich średnia jest poniżej zera. Uprawiane rośliny prawdopodobnie nie wymagają jednak w okresie spoczynku ani tak niskich temperatur, ani przez tak długi okres. Christenson (1995) podaje, że rośliny tego gatunku żyją stosunkowo krótko, kwitnąc zwykle nie dłużej niż przez 4-5 sezonów. Wydaje się bardziej prawdopodobne, że rośliny te potrzebują zimnego okresu, aby wejść w fazę uśpienia dającą konieczny spoczynek. Gdy zimowe temperatury są zbyt wysokie, rośliny po prostu ciągle rosną i w końcu giną z wycieńczenia. Opady w naturalnym siedlisku zimą są niskie, ze średnią znacznie niższą niż w chłodniejszych siedliskach koreańskich. Uprawiane rośliny zimą potrzebują mniej wody i pomiędzy podlewaniami powinny dobrze przesychać, zwłaszcza gdy uprawiane są w zimnych warunkach. Rośliny znacznie mniej ucierpią wystawione na niskie temperatury, gdy będą suche. Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę. | | |